To zdanie nie bierze się znikąd. Zazwyczaj ma swoją historię — krótką, ale intensywną. Najczęściej zaczyna się od zdjęcia złapanego nie w porę — w świetle i w chwili, która nie była nasza. I jeśli ten obraz nie zgadza się z tym, jak siebie czujemy, mózg zapisuje to jako dysonans i traktuje jak coś, co nie pasuje do naszego wewnętrznego obrazu siebie. Pojawia się myśl: „To naprawdę ja?”. I właśnie wtedy rodzi się pierwsze ukłucie niepewności. A niepewność ta potrafi być czasem

Często słyszę to zdanie, gdy planuję zdjęcia. Zazwyczaj też myślę sobie wtedy: Świetnie! To znaczy, że jesteśmy w dobrym miejscu. Bo szczerze? Mało kto naprawdę potrafi pozować. Stanie przed obiektywem to trochę jak pierwsze minuty na parkiecie - niby wiesz, co masz robić, ale nagle ręce nie wiedzą, gdzie się podziać, a uśmiech wygląda jak pożyczony. Albo gdy wychodzisz na scenę i dosłownie odbiera Ci głos, choć przecież mówisz przez całe życie. I to zupełnie normalne. Bo jak

Robimy je wszyscy. Codziennie. Kiedy coś nas rozśmieszy, zachwyci, zaskoczy. Gdy chcemy coś zapamiętać - albo pokazać, że to widzieliśmy. Ale czy naprawdę pamiętamy? Zastanów się - ile zdjęć masz w telefonie? Tysiąc? Dziesięć tysięcy? Ile z nich naprawdę pamiętasz? Które z nich są wspomnieniem, a które tylko plikiem? Kiedyś każde zdjęcie wymagało chwili zatrzymania. Trzeba było kupić film, wybrać moment, nacisnąć spust. Potem czekać. I dopiero wtedy - dotknąć papieru, zobaczy